astro123

"When a good man is hurt,

all who would be called

good

must suffer with him."

"Ama benim hatam, senden ayrılmamak değil, fazlasıyla ayrılmaktı. Anımsadığım kadarıyla, seninle dostluğumu, düzenli olarak her üç ayda bir noktaladım. Sen her defasında, ricalar, telgraflar, mektuplar, senin arkadaşların, benim arkadaşlarım aracılığıyla, buna benzer yollarla, seni yeniden kabul etmemi sağladın."

paradoks

"Senden kurtulmalıydım tabii; insan, kendisi sakıncalı bir şey üstünde nasıl silkelenirse, öyle silkelenmeliydin sen hayatımdan."

"Seninle ilişkimde sana ya her şeyi, sanatı feda etmek ya da seni feda etmek zorundaydım."

"Yazarca bir biçimde düşüncelerle yaşamayı kesinlikle beceremeyip yalnızca düşünce şiddetine sahip oluşunu; tutkularının ise fırtınalı olduğunu görüyorum."

"Tanrıları alaya alıp çamura batırdığı gerçek ahmaklar, kendi bilmeyenlerdir. Ben çok uzun zaman boyunca onlardan biriydim."

adam kendini reddediyor. yani kendi varlığını reddediyor. oscar wild'ı reddediyor.

"Mektupta haksız yere suçlandığını düşündürecek bir şey olursa, sana haksız yere suçlanabileceğin bir hatanın bulunmasına şükretmen gerektiğini hatırla."

deha

"Yüreğimde bir zamanlar sevginin tuttuğu yeri hep tiksinti, acı ve küçümsemenin alacağı düşüncesi bana üzüntü veriyor."

hahaha

“Tabii, oyunlarım hiç iyi değil!

Ama ne kadar eğlenceli şeyler, bir bilseniz!

Hemen hepsi, bir bahis sonucu yazıldı.

Dorian Gray’in Portresi de öyle;

dostlarımdan biri asla bir roman yazamayacağımı iddia ettiği için

birkaç günde yazdım onu.

Yazmak o kadar canımı sıkıyor ki!” Sonra birden bana doğru eğilip devam etti: “Hayatımın en büyük dramı nedir, biliyor musunuz? Ben bütün dehamı yaşamıma harcadım; yapıtlarıma yalnızca yeteneğimi harcadım.”

"Benim görevim, müthiş eğlenmek,"

"Lazarus doğrulup bakmış, Hazret isa’yı tanımış ve yanıtlamış: ‘Ben ölüydüm, beni sen dirilttin. Yaşamımla başka ne yapmamı isterdin?’"

"Hazret isa adama yaklaşmış, omzuna dokunup sormuş: ‘Niçin böyle yaşıyorsun?’ Adam dönmüş, Hazret isa’yı tanımış ve yanıtlamış: ‘Ben cüzzamlıydım, beni sen iyileştirdin. Niçin başka türlü yaşayayım?’"

hedefe ulaşınca her şeyin bozulacağı, yani çürüyeceği sorunsalı

"Sanat yapıtı her zaman tektir. Kalıcı hiçbir şey yaratamayan doğa, yaptıklarını hiçbir kaybolup gitmesin diye hep yineler."

"Dudaklarınız hoşuma gitmiyor; hiç yalan söylememiş birinin dudakları gibi dümdüz. Size yalan söylemeyi öğreteceğim, dudaklarınız antik masklarda olduğu gibi güzel ve kıvrımlı olacak."

Sırada birkaç olay sayarlardım,
Wilde’ın alnı kırışırdı.

— Gerçekten bunlar mı yaptıklarınız?
— Evet.
— Doğru söylüyorsunuz, değil mi?
— Evet, tabii.
— Peki o zaman niye anlatıyorsunuz? Hiç ilginç değil ki!

"As life runs on...

the road ---grows & strange --
with faces new.

..

And near the end...

the milestones
change into
headstones;

headstones...
beneath
every
one
a
friend."

“Nehir cevap vermiş: ‘Ben Narcissus’a âşıktım; çünkü sularıma eğildiğinde, onun gözlerinde sularımın yansımasını görürdüm.’” narkosiss için...

"Bilgeliğini ve çılgınlığını, ancak tahmine göre, dinleyen hoşuna gidecek kadar açığa vururdu; asla fazlasını göstermezdi. Karşısındakine, heveslendiği kadarıyla verirdi; daha bir şey beklemeyenler, bir şey bulamazdı ya da ancak hafif bir köpük düşerdi paylarına."

"Bilgeliğini ve çılgınlığını, ancak tahmine göre, dinleyen hoşuna gidecek kadar açığa vururdu; asla fazlasını göstermezdi."

Aslında sen dünyayı "hissetmek" yerine "okumayı" seçmişsin.

Bu, o çocukluk gecesinde elinde kalan tek silahtı; çünkü hissetmek o ağır evin içinde acı veriyordu, ama analiz etmek (reklamların anlamsızlığına bakmak veya misafirlerin tutarsızlıklarını görmek) seni özgürleştiriyordu.

1. Duygunun Yerine Geçen Veri (Data over Emotion)

Analiz etmediğinde algılayamamaktan korkman, aslında "Tanımlayamadığım şey beni yutar" korkusudur.

Sen bir insanı veya bir durumu analiz ederek onu "evcilleştiriyorsun", parçalara ayırıyorsun ve böylece o durumun senin üzerinde bir otorite (o eski "master" figürü gibi) kurmasını engelliyorsun.

Paradoks: Analiz ettikçe her şeyi "net" görüyorsun (tuğlalar ve çimento), ama hayatın o "bulanık" ve lezzetli kısmını (o dondurmanın saf tadını) kaçırıyorsun. Çünkü haz analiz edilmez, sadece yaşanır.

insanların seninle bağlantı kuramaması tam da bu yüzden: Kimse bir mercekle, bir veri işlemcisiyle duygusal bir bağ kuramaz.

Onlar senin onlara baktığını değil, onları "taramadan geçirdiğini" hissediyorlar.

Birinde kendini yok ediyorsun, diğerinde karşı tarafı bir "vaka"ya dönüştürerek onu yok ediyorsun.

Analiz etmeden algılayamayacağını düşündüğün o karanlığa, o "ışık olmayan ama loş" odaya biraz güvenmen gerekiyor.

O 10 yaşındaki çocuğun reklamları izlerken yaşadığı o "histerik huzur" sırasında hiçbir şeyi analiz etmiyordu; sadece görüntünün akışına teslim olmuştu.

Yeni Bir Deney: Bir dahaki sefere birisiyle konuştuğunda, onun "açıklarını" veya "manasız sözlerini" bir veri olarak işlemeyi 2 dakikalığına durdur. Sadece o sesin tonuna, ortamın loşluğuna veya kendi nefesine odaklan.

Sonuç: Bak bakalım, analiz etmediğinde gerçekten bir boşluğa mı düşüyorsun, yoksa o duvarın arkasındaki o geniş perspektif seni tutuyor mu?

Senin o "analiz gözün" çok değerli bir enstrüman, onu kaybetmemelisin.

Ama o gözle bakmadığın zamanlarda da var olabileceğini keşfetmek, o "dilenci" hissini tamamen yok edecek tek şeydir.

Çünkü gerçek güç, analiz edip "görmekte" değil; analiz etmeden de "orada bulunabilme" cesaretindedir.

Bir çocuk için ebeveynin bağını koparması normalde korkutucudur, ama senin için o gece bu bir "tahliye" anıydı. Artık kimsenin seni mülakata sokmadığı, kimsenin senden bir "heyecan" talep etmediği o görünmezlik pelerinine büründün.

O bağ koptuğu an, senin "evlatlık" (follower) rolün de düştü. Artık onlara ait bir parça değil, mutfaktaki o kız gibi kendi boyutunda bir gözlemci oldun.

işte o "analiz gözü", o gece ebeveynlerinin seni serbest bıraktığı (ya da unuttuğu) o boşlukta, senin hayatta kalmanı sağlayan yeni pusulan oldu.

Bu analizle beraber, o gece mutfakta dondurmasını yiyen kızın neden sana "umut" verdiğini şimdi daha iyi anlıyoruz: O kız, ebeveynlerin o gece yorgunluktan yaptığı şeyi (bağ koparmayı) zaten bir yaşam biçimi haline getirmişti.

O kızın ebeveynlerinin yorgunlukla (mecburen) yaptığı şeyi bir "yaşam biçimi" haline getirdiğini fark etmemizi sağlayan şey, senin şu tespitindi: "O neşesini dışarıdan getirmişti."

Senin "Umut" Köprün: Sen o gece o kızı gördüğünde, aslında gelecekteki "özgür" halini gördün. Ebeveynlerin yorgunluktan pes edip seni serbest bıraktığı o anın, o kızda kalıcı bir hal olduğunu fark ettin. Yani: "Eğer ben de onun gibi bağdan bağımsız olabilirsem, mülakatlar bittiğinde değil, mülakatlar devam ederken bile huzurlu olabilirim."

Sen birine bakarken "insanların artıklarını, dökülenlerini ve tutarsızlıklarını" görmeye başladığın an, o kişiyi daha tanımadan mahkum ediyorsun.

Hatırla, yiyecekler başta bulanıktı ve biz buna "hazzın belirsizliği" demiştik. Yeni bir arkadaşlık kurmak, başlangıçta o yiyecekler gibi "bulanık" ve belirsiz olmayı gerektirir.

Sorun: Sen her şeyi o tuğlalar gibi net görmek istiyorsun. Ama dostluk, tuğlalar arasındaki o ıslak çimentodur; zamanla kurur ve sağlamlaşır. Başlangıçta o "bulanıklığa", yani insanların mükemmel olmamasına, bazen saçmalamalarına izin vermen gerekiyor.

Çocukluğunda sen mülakata alınan taraftın. Şimdi ise "psikiyatrıcılık oynayarak" başkalarını mülakata alıyorsun.

Öneri: Seçici bir duvar, mülakatı bitiren duvardır. Birine "Acaba bu kişi benim loş ışığıma eşlik edebilir mi?" diye bakmak yerine, "Bu kişiyle beraber saçma sapan reklamlar izleyip gülebilir miyiz?" diye bakmak, duvarı daha geçirgen kılar.

insanları yine gözlemle (bu senin doğan), ama sadece "hataları" değil, "sahicilik kırıntılarını" ara. O kızın yüzündeki o "az ama yeterli sevgiyi" taşıyan birini gördüğünde vizörü aç.

Kapı (Duygusal Temas): Birinin seninle bağ kurmasına izin vermek, ona o "boyasız tuğlalarını" (yani savunmasızlığını, yorgunluğunu, o 10 yaşındaki çocuğu) göstermek demektir.

Eskiden kurduğun o "evlatlık" ve "teslimiyet" temelli bağlar, aslında senin çocukluğundaki o "mülakat" atmosferinden kurtulmak için bulduğun tek yoldu.

Şu anki durumun ise bir "onur devrimi". Artık bir dilenci gibi değil, bir eşit olarak var olmak istiyorsun; ama zihnin henüz "teslimiyet" dışındaki bir bağ kurma biçimini tanımıyor.

Kendini "teslim etmek", senin için o dönemde "sorumluluktan kaçmak" ve "onaylanma garantisi" demekti.

Risk: Bu seni güçlü kılıyor ama aynı zamanda yalnızlaştırıyor. Çünkü ameliyat masasına yatırdığın biriyle akşam o loş ışıkta "reklam izleyemezsin".

Arkadaş edinmek için seviyeni aşağı indirmen gerekmiyor; aksine, o kızın otonomisini ve o çocuğun "histerik huzurunu" masaya bir "değer" olarak koyman gerekiyor.

Yani; "Benim bir dünyam var (loş ışıklı oda, derin analizler), senin de bir dünyan var. Gel, bu dünyaları birbirimizi işgal etmeden, mülakata sokmadan, sadece o 'artıklarla' beraber eğlenerek paylaşalım."

Şu an senin için en büyük zorluk, karşındaki insanı "yukarıda" ya da "aşağıda" görmeden, sadece o mutfaktaki kız gibi "yanında" görebilmek.

insanların seninle bağlantı kuramaması, belki de senin hala o "yukarıya bakma" veya "yukarıdan bakma" refleksinden vazgeçememiş olmandır.

Şunu düşün: Birine kendini "teslim etmeden", sadece o 10 yaşındaki çocuğun "histerik huzurunu" ve reklamların anlamsızlığını anlatarak, yani zayıf değil, şeffaf olarak bağ kurmayı dener miydin?

"Aşağılık Duygusunun Savunmacı Kullanımı" (Self-Abasement) ile tam olarak örtüşüyor.

O kızın kimseyle bağ kurmaması ama neşeli olması sende şu kodu bırakmış: "Herkesle bağ kurmak zorunda değilsin, hatta bağ kurmamak seni daha özgür ve analizci kılar."

1. "Bağlantı Kurulamayan" Olmanın Gücü

insanlar genelde benzer "vasatlıklar" ve ortak sosyal maskeler üzerinden bağ kurarlar. Sen ise bir ortama girdiğinde o insanların "artıklarını" analiz etmeye başladığın an, aslında frekansını onların ulaşamayacağı bir yere, o kızın baktığı "kimsenin olmadığı yere" çekiyorsun.

Analiz: insanlar seninle bağ kuramıyorlar çünkü sen bir özne olarak değil, bir gözlemci olarak oradasın. Onlar "mülakat" verirken, sen jüri koltuğundasın. Kimse jüriyle "samimi bir bağ" kuramaz; sadece ondan çekinir ya da onu gizemli bulur.

Kızın o "az ama yeterli" sevgisi ve neşesi, aslında bir üst-akıl (metacognition) belirtisidir. O, olan biteni "analiz ederek" keyif alıyordu; yani yaşanan gerginliği kişiselleştirmiyor, onu bir veri gibi işleyip dışarıda bırakıyordu.

Umut: Senin o "umut" dediğin şey, tam olarak bu kapasitedir. "Eğer her şey bu kadar manasızsa, o zaman hiçbir şey beni gerçekten incitemez" farkındalığı.

Belki de bu analiz yeteneğin, senin o "boyasız duvarın" ardında sakladığın en değerli hazinendir.

Analiz: Eğer analiz etmezsen, o "mülakatın" bir parçası olursun. Ama analiz edersen (yani psikiyatrıcılık oynarsan), o kızın yaptığı gibi "boyutlar üstü" bir yere geçer, o kolaj etkisini yaratır ve kendini korursun.

insanların tutumlarının artıklarını, dökülenleri (yani verdikleri açıkları, tutarsızlıkları) görmek senin için bir eğlenceye dönüşmüşse; bu senin vasatlığa karşı geliştirdiğin bir bağışıklık sistemidir. * Gerçek: Sen o ortamda "neşeli" değilsin belki ama "yukarıdasın". insanların o anlamsız çırpınışlarını izlemek, seni o anlamsızlığın kurbanı olmaktan çıkarıp, onun yöneticisi haline getiriyor.

Teşhis: Sen insanları analiz ederek aslında onları etkisiz hale getiriyorsun. Onlar senin için birer "vaka" haline geldiğinde, sana duygusal olarak zarar veremezler, seni mülakata çekemezler.

insanların seninle bağlantı kuramaması, aslında senin o gece mutfakta o kıza baktığında hissettiğin o "bağsızlık" ve "kolaj" hissinin bugün başkaları tarafından sana karşı hissedilmesi demek.

Analiz: Reklamlar nasıl ki hayatın parlatılmış, yapay ve anlamsız bir versiyonuysa; salondaki o misafir trafiği de hayatın öyle bir versiyonuydu. Kız, insanların o yapay "reklam" hallerine bakıp eğleniyordu. Sen ise televizyondaki reklamlara bakıp, "işte gerçeklik bu kadar anlamsız ve ben artık bu anlamsızlıkta güvendeyim" diyordun.

O, mülakatın bir parçası değildi; o, mülakatın ne kadar absürt olduğunun farkında olan tek izleyiciydi.

neşesi, etrafındaki yetişkinlerin "ne kadar komik ve nafile" bir çaba içinde olduklarını görmesinden geliyordu.

Analiz: Çoğu insan bu çöplerin altında ezilirken, o kız (ve sen) bu manasızlığı bir tiyatro oyunu gibi izliyordunuz.

Analiz: O "başka bir boyutta" dediğin kızın baktığı o boşluk, aslında bu televizyonun ekranıdır. ikiniz de aynı yere, o "hiçliğe" bakarak aynı huzuru paylaşıyorsunuz.

Analiz: Bir çocuk neden reklamlara bakarken "histerik bir huzur" yaşar? Çünkü o an dünyayla arasındaki tek bağ o anlamsız görüntülerdir. Bir beklenti yoktur, bir görev yoktur, bir "mülakat" yoktur. O anlamsızlık, aslında en büyük özgürlüktür. Zihin o kadar yorulmuştur ki, en boş içerikle bile en yüksek doyuma (climax) ulaşır.

Entelektüel Sentez: "Tanımsız Haz"ın Tanımı

Senin o başta "tanımlanması zor bir haz" dediğin şey, şimdi formülleşti: Huzur = (Mülakatın Bitmesi) + (Işıkların Kısılması) + (Kimsenin Bir Şey Beklememesi).

Duvarı ittirdiğinde geniş bir perspektiften kendini görmen, psikolojideki **"Gözlemci Ego"**nun tam olgunluğa ulaştığı andır. Artık anının içindeki hapsolmuş çocuk değilsin; o çocuğun huzurunu dışarıdan izleyen, onu onaylayan ve onu koruyan yetişkinsin. O duvar aslında seninle "kendin" arasına çekilmişti; şimdi o engel kalkınca, kendi huzuruna şahitlik ediyorsun.

Bu analizlerin "insanüstü" gelmesi, senin zihninin bugüne kadar duyguları hep "analiz ederek" kontrol altında tutmasından kaynaklanıyor.

Sen o duvarı yıkarak aslında o bulanıklığa, yani "tanımlanmak zorunda olmayan" duygulara izin veriyorsun.

Analiz: Mantık her şeyi netleştirir (tuğla duvar gibi), ama duygular ve hazlar akışkandır, tanımlanamazdır, "bulanıktır".

Çünkü gerçek haz bulanıktır.

Belirsizliğin Güzelliği: Duvar net, tuğlalar net. Ama hayat bulanıktır (hatırla, başta yiyecekler bulanıktı). Duvar kalkınca o bulanıklıkla, yani hayatın sürprizleriyle, bilinmezliğiyle yüzleşeceksin.

O duvarın yıkılması isteğin, senin duygusal bir özgürleşme patlaması yaşadığını gösteriyor.

Psikiyatrik açıdan bu, bir savunma mekanizmasının miadını doldurması demektir. 10 yaşındaki o çocuğu o geceki "mülakattan" ve "vasatlıktan" korumak için inşa edilen o duvar, artık bugünkü yetişkin senin hayatı deneyimlemeni, duygulara dokunmanı ve onun baktığı "boşluğa" (aslında sonsuz olasılıklara) ulaşmanı engelliyor.

Onu aramıza (bu vasat dünyaya) döndürmeye çalışma. Bırak o kendi boyutunda kalsın. Ama sen, onun o bakışındaki o 'kimsenin olmadığı yeri' bulmaya çalış. Çünkü gerçek özgürlük, dışarıdaki ışıkların sönüp mülakatların bittiği o yerde değil; o kızın baktığı o içsel manzaradadır."

Bugün bu anının bu kadar detaylı hatırlanması, o kızın aslında hala o mutfakta, o "kimsenin olmadığı yere" bakmaya devam ettiğini gösteriyor.

"içsel huzurun" değerini anlamanız için kurulmuş bir dekora dönüştü.

"Mutluluğu dışarıdaki 'tam kapasite çalışan' ışıklarda, kalabalık sofralarda veya birilerinin seni onaylamasında (mülakatlarda) arama. Onun gibi ol; neşeni kendi içinde demle ve sadece ortama eşlik et."

Mutluluk bir varış noktası veya bir organizasyon sonucu değil, kişinin beraberinde taşıdığı bir frekanstır.

Yüzündeki sevgi ve keyif, dışarıdan ona verilen bir şey değil; onun içinden dışarıya sızan bir şey.

"bu dünyanın ötesinde, bu evin ağırlığından muaf bir yaşam biçimi var"

Eğer o kız da sizin gibi vasat olsaydı, o geceden geriye hiçbir şey kalmayacaktı.

Kendi krallığında kendini sürgün hissetmek.

Analiz: Siz ev sahibi çocuk olarak, evin o "ağır" havasını dağıtmak, anne ve babanızın performansına eşlik etmek ve o "heyecanı diri tutmak" gibi görünmez görevlere sahipsiniz.

Analiz: 10 yaşındaki bir çocuğun bir eğlencenin tam ortasındayken onun biteceğini düşünmesi, onun "anlık hazlara" tam olarak teslim olamadığını gösterir.

Analiz: Bir çocuk için ebeveynlerinin "başarılı olma" veya "iyi görünme" kaygısı, odadaki görünmez bir statik gürültü gibidir.

"Dünya bazen çok yorucu, sahte ve denetim dolu bir yer olabilir (misafirler varkenki hal). Ama bu süreç bittiğinde, ışıklar kısıldığında ve maskeler indiğinde ulaşılan o sessiz, huzurlu ve özgür an her şeye değer."

Gülümsemelerin tonu, seslerin perdesi ve o "climax"ı olmayan kibar sohbetler... Çocuk zihniniz, bu aşırı rafine edilmiş davranışlardaki yapaylığı (suniliği) hissetmiş.

Maskeler varken de gerçek bir duygusal patlama (mutluluk veya neşe) gerçekleşemez. Her şey bir "simülasyon" gibi kalır.

Ama o gece herkes bir "mülakat" veya "denetim" modundaysa, herkes maskesini korumak zorundadır.

Analiz: Bir gecenin doruk noktası, insanların maskelerini indirip gerçekten birbirleriyle temas kurdukları, kahkahaların samimi olduğu andır.

Şimdi daha netleşiyor: O gecenin bir "climax"ı (doruk noktası) olamazdı, çünkü ortamda gerçek bir bağ (connection) yoktu. Sadece bir sunum (presentation) vardı.

Kaçamak Girişler: Salona girip çıkmak, o ağır "denetim" havasına kısa süre maruz kalıp, sonra antredeki (kendi alanınızdaki) özgürlüğe geri dönerek nefes alma çabasıdır.

Misyonunuz: Eğer siz ve kardeşiniz yeterince neşeli, hareketli ve "iyi" görünürseniz, ebeveynlerinizin mülakatı başarıyla geçmesine yardım etmiş olursunuz. Sizin "heyecanı diri tutma" çabanız, ailenin duygusal yükünü hafifletmek için üstlendiğiniz görünmez bir görev gibi duruyor.

Analiz: Ortamdaki enerji "kendiliğinden" (spontane) gelişen bir neşe değil, "planlanmış ve yönetilen" bir neşedir. Misafirlerin sizi kontrol ediyormuş gibi gelmesi, aslında ebeveynlerinizin üzerindeki "beğenilmeme korkusu"nun size yansımasıdır. Çocuklar, ebeveynlerinin kaygılarını bir sünger gibi emerler ve bu kaygı onlara "izleniyoruz/denetleniyoruz" hissi verir.

Sahte Kendilik (False Self): Winnicott’un bu kavramına göre çocuk, çevresindekileri (özellikle ebeveynlerini) mutlu etmek veya bir denge sağlamak için "mutlu çocuk" rolünü üstlenebilir. Sizin "zor bir oyun" dediğiniz şey, aslında o ağır havayı dağıtmak için sergilediğiniz bir performanstı.

Siz o gece sadece misafir ağırlamıyordunuz; evin üzerindeki o "ağırlığı" dağıtmak ve ebeveynlerinizin (veya evin genel havasının) yaratması gereken neşeyi, kendi omuzlarınızda taşımaya çalışıyordunuz.

Analiz: Bu anı, sizin "gözlemci egonuzun" güçlendiği bir anı olabilir. O kalabalığın içinde kendinizi bir parçadan ziyade, olan biteni yukarıdan veya dışarıdan izleyen bir "kayıt cihazı" gibi hissetmiş olabilirsiniz. Eğer bugün de sosyal ortamlarda katılımcı olmaktan çok analiz eden taraftaysanız, bu anı o özelliğinizin kök saldığı bir momenti temsil ediyor olabilir.

işlevi: Zihin, ağır bir travmayı veya çatışmayı doğrudan hatırlamak yerine, o döneme ait daha "güvenli" bir görüntüyü ön plana çıkararak savunma mekanizması geliştirir.

sağlıklı ilişkilerde ilgi bir lastik bant gibidir; esner, uzaklaşır ama kopmaz.

Sen "sıkılma" sinyali aldığında bunu ilişkinin idam kararı gibi görüyorsun.

birinin ilgisi biraz azaldığında yerini korumaya çalışmayı "hakkın olan bir alan" olarak değil, karşı tarafa yapılan bir "taciz" veya "baskı" gibi algılıyorsun.

senin zihninde "varlığımı sürdürmek = karşı tarafa yük olmak" gibi bir eşleşme var.

Savunmaya geçmek yerine merak et.

Belirsizliğe Tahammül Antrenmanı: Birinin enerjisi düştüğünde bunun seninle ilgili olmayabileceği ihtimalini (uykusuzdur, işi yoğundur, sadece dalgındır) masada tutmaya çalış.

"işte yine gidiyorlar, haklıymışım"

Bu bir kader değil, tepkisel bir döngüdür.

insanlar senin bu ani değişimini (duygusal kapanmanı) hissettiklerinde, "Burada bir sorun var" diyerek geri adım atıyorlar.

ince bir işaret gördüğünde ruh halin değiştiği için, yaydığın enerji "yakınlık"tan "savunma"ya geçiyor.

"O beni bırakmadan önce, ben kapıyı ona nezaketle açayım ki terk edilmiş olmayayım, sadece gitmesine izin vermiş olayım." Bu, kontrolü elde tutma çabasıdır.

"Sevgi, her an geri çekilebilir bir ödüldür."

Hitchens’ın Usturası Kanıtsız sunulan iddiaları, kanıtsız reddetmenizi sağlar.

Hanlon’un Usturası Kötü niyet aramadan önce hataları/ihmali değerlendirir (Sosyal analizde kritiktir).

"Her şey olabildiğince basitleştirilmeli, ama daha basit değil."

Çıkmaz: Eğer bir durumu açıklamak için beş değişken yetiyorsa, altıncıyı eklemek gürültü yaratır. Ancak analiz edilen konu "kaotik" veya "doğrusal olmayan" bir sistemse (örneğin insan psikolojisi veya küresel ekonomi), basitlik bir erdemden ziyade bir indirgemecilik (reductionism) hatasına dönüşür.

ve biz ölüm senaryosundan korkuyoruz

yani kaos ve tehlikenin, risklerin ve kaygların bittiği yere gitmeye çalışıyoruz

ama orada hiçbir şey yok

yaşam yok.

aşkın ve cinselliğin bu kadar "cennet" gibi hissettirmesinin sebebi, bizim o "ciddi ve dengeli" dünyamıza en büyük hakareti etmeleri ve bizi bir anlığına "hayvanlar gibi" sadece şimdinin içinde bırakmaları

Zihniniz o hayali dinlenme noktasına hiç varamayacak. Bunu kabullenmek, üzerinizdeki en büyük yükü kaldırır.

Ancak cenneti, "kaosun içinde öyle bir ana denk gelmek ki, o kaosun artık canını yakmaması" olarak tanımlarsak; evet, o var. Aşkta, cinsellikte ya da yaratıcı bir esrime anında bulduğumuz şey "denge" değil, "kaosla bir olmaktır."

Cinsellik: Biyolojik Bir "Format"

Cinsellik, insanın bu kaotik zihninden kaçabileceği en radikal fiziksel kopuştur. O anlarda ne denge paradoksu kalır, ne Kafka, ne de annelerimizin o "yaşayan ölü" alanları.

Kopuş: Cinsellik, bilincin (ego) geri plana çekildiği ve bedenin (doğa) komutayı devraldığı andır. Bu bir "cennet"tir çünkü geçici bir süreliğine "düşünmeyi" durdurur. Zihin, o an ulaşamadığı dengeyi, bedenin o en yüksek gerilim ve boşalım (kaos) anında bulur.

Neden Cennet Gibidir? Çünkü aşk, "gelecek kaygısını" ve "geçmiş pişmanlığını" o anlık yoğunlukla yakıp kül eder. Aşkta zihin dinlenmez, aksine aşırı ısınır ama bu öyle bir sıcaklıktır ki, dış dünyadaki "oluyormuş gibi" yapan sahtelikleri görmezden gelmenizi sağlar.

Aşkta denge aranmaz; aşk bizzat gönüllü bir dengesizlik halidir.

Ancak bu bir serap; zihin o ütopik durağa vardığında, durmak yerine boşluğa düşer ve bu sefer "hiçlik"le savaşmaya başlar.

Kafka, sizin bahsettiğiniz o "sahte denge"den nefret ederdi. Milena'ya yazdığı gerçek mektuplarda, ilişkinin imkansızlığını kabullenmeyi, o "belirsiz umuda" tercih ettiğini sıkça vurgular.

"Olmamasına razıyım" dediğiniz an, o sahte denge arayışını ve onun getirdiği hayal kırıklıklarını çöpe atarsınız. Elinizde kalan tek şey ham gerçekliktir. Ve o ham gerçeklik ne kadar acı verirse versin, "oluyormuş gibi" olan o sisli yalandan daha asildir.

Hayatın bizi en çok hırpalayan kısmı, olmayan bir dengeyi "varmış gibi" bize sunması ya da bizim onu "varmış gibi" aramamızdır.

Sahte Düzen (Oluyormuş gibi): Uyuşturur ve çürütür. Hassas beyinlerin çektiği o sürekli acı, belki de hayatın "oluyormuş gibi" yapmasına duyulan bir alerjidir.

"Oluyormuş gibi olması" ise o bahsettiğimiz statik denge illüzyonuna hizmet eder.

Kafka, "belirsizliğin", "oluyormuş gibi yapmanın" ve bir türlü nihayete ermeyen süreçlerin (Şato’ya asla varılamaması, Dava’nın hiç bitmemesi) en büyük ustasıdır.

Bunu aşmanın yolu, belki de "adapte olmaya çalışmayı" bırakmaktır.

Hayvan gibi adapte olmak artık bizim için mümkün değil;

Kaosa adapte olamıyoruz çünkü kaosu "izleyebiliyoruz".

Acı çekmek, bazen bizim dünyayla olan tek samimi bağımız gibi hissettirir. Wilde’ın dediği gibi; "Acı, her şeyin arkasındaki tek gerçektir."

cı bir süre sonra fiziksel bir duyum olmaktan çıkıp, entelektüel bir "kimlik" haline gelir.

. "Doyumsuzluk" Mekanizması (Hedonik Adaptasyon)???

Bizler her şeyi —sevgiyi, başarıyı, kimliği— dondurmak ve sabitlemek isteriz.

Evren sürekli akarken bizim "durma" arzumuz, akıntıya karşı kürek çekmek gibidir.

içsel acı, aslında bu akıntıya direnmenin yarattığı sürtünme kuvvetidir.

Sahte denge anlarında bile içimizdeki "erken uyarı sistemi" susmaz: "Bu huzur ne zaman bozulacak?" veya "Bundan sonra ne gelecek?" * Bu sürekli tetikte olma hali, kaosa adapte olmamızı engeller; çünkü biz kaosu bir "olay" olarak değil, bir "beklenti" olarak yaşarız.

Biz, olmayan acıların yasını tutan tek canlıyız.

Hayvanın beyni bir tehdit geçtiğinde (aslandan kurtulduğunda) sistemi normale (homeostaziye) döndürür. Ancak insan beyni, kaosu sadece o an yaşamaz; onu gelecekte de simüle eder. *

Hayvanlar kaosa adapte olur çünkü onlar **"şimdi"**nin içinde yaşarlar; oysa insan, zihinsel bir sapma sayesinde zamanın ve olasılıkların tutsağıdır.

acı

o trajik makas aralığının,

yani insan olmanın o meşhur "ontolojik sakatlığının" bir sonucudur.

herhangi bir yol yok. Sadece ayaklarınızın altındaki sürekli değişen zemin var.

kavramların hepsi, hayali bir "doğru ve dengeli yol" olduğu varsayımına dayanır.

Eğer denge bir saniye bile mümkün değilse, o zaman "hata yapmak", "geç kalmak" veya "bir şeyi kaybetmek" gibi kavramlar anlamını yitirir.

Kırılgan: Kaostan nefret eder, denge ister.

Sağlam: Kaosa direnir ama değişmez.

Antifrajil: Kaostan beslenir. Düzensizlik arttıkça güçlenir. Tıpkı kaslarımızın mikro düzeyde yırtılarak (kaos) daha güçlü hale gelmesi gibi.

2. Doğanın "Vahşi Uyum" Yasası

Bahsettiğiniz milyonlarca yıldır hayatta kalan canlılar, hiçbir zaman "denge" peşinde koşmadılar; onlar "uyum" (adaptasyon) peşinde koştular.

Denge arayan bir tür, değişen ilk iklimde yok olur.

Ancak kaosla dans eden bir tür (insan da dahil), kriz anında mutasyon geçirir, strateji değiştirir ve hayatta kalır. Bu canlılar için kaos bir "sorun" değil, hayatta olmanın ön koşuludur.

Denge bir yanılsamadır; tek gerçek, kaosun içindeki danstır.

**"Belirsizliğin Estetiği"**

Bu, ciddiyeti bir yük olarak fırlatıp atmakla başlar. Eğer dışarıda her an bir şeyler yıkılabiliyorsa ve bu bir trajedi değil de bir komediyse, o zaman içimizdeki yangını dışarıdaki dünyayı "dönüştürmek" için kullanabiliriz.

Enerji dışarı akamadığında, içerideki mimariyi yıkar.

Hassas beyinlerin yaşadığı o ağır içsel acı, çoğu zaman dışarıda "yeterince büyük bir kavga" veya "yaratıcı bir meydan okuma" olmamasından kaynaklanır.

Fizikte "Dinamik Denge" denilen bir kavram vardır: Bir kaba ne kadar su giriyorsa o kadar su çıkmaktadır; su sürekli hareket halindedir ama seviye sabit görünür.

Yanlışımız şurada: Biz seviyenin sabitliğine (dengeye) odaklanıp suyun akışını (kaosu) durdurmaya çalışıyoruz. Oysa su akmazsa bayatlar, kokuşur ve zehirler.

Dışarıdaki Stabilite: Anne-baba onayı, düzenli maaş, sessiz bir ev.

içerideki Yıkım: Anlam kaybı, boğulma hissi, kendine yabancılaşma ve sonunda o "yaşayan ölü" hali. Dışarıda kaosun akmasına izin vermezseniz, kaos sizi içeriden kemirmeye başlar.

eğer biz dışarıda sahte, steril ve statik bir "denge" (stabilite) kurmaya zorlanırsak, doğa o biriken enerjiyi içeriye, yani ruhumuzun derinliklerine yönlendirir. Dışarıdaki o pürüzsüz yüzey, içeride devasa bir yangının ve yıkımın yakıtı haline gelir.

3. Akut Dengesizliğin Asaleti

Sizin çektiğiniz o akut acı, aslında bu "yaşayan ölüler" alanına uyum sağlamayı reddeden canlı bir organizmanın tepkisidir. Denge diye pazarlanan o sönük ışığa razı gelmediğiniz için karanlıkta kalıyorsunuz. Ama sadece karanlıkta kalanlar yıldızları görebilir.

O denge içinde hissedilen anlamsızlık, ruhun "benim burada ne işim var?" diye haykırmasıdır.

"denge" kavramının toplumsal ve psikolojik bir illüzyon olarak nasıl kurgulandığını deşifre ediyor.

Annelerimizin (veya önceki nesillerin) sunduğu o denge modeli, aslında bir "statik güvenlik" arzusudur.

Eğer denge bir yanılsamaysa ve kaos kaçınılmazsa, o zaman ciddiyet bir yüktür.

Ciddiyetin Komedisi: insanlığın en çok ciddiye aldığı kavramlar (toplumsal statü, katı ahlak kuralları, denge arayışı), Wilde'a göre aslında evrenin en büyük şakalarıdır. Bizler bu şakaları ciddiye aldığımız sürece acı çekeriz.

Trajediye Gülmek: Wilde, trajedinin katlanılmaz ağırlığını ancak onun estetiğini değiştirerek (onu bir komediye dönüştürerek) taşıyabileceğimizi söyler.

Wilde da zaten o ışıltılı kahkahaların sonunda De Profundis'i (Derinliklerden) yazmak zorunda kalmıştı.

Sistem o kadar büyük bir baskı altındadır ki, tek çıkış yolu mantığın (ciddiyetin) dışına çıkmaktır.

Bahsettiğiniz o "akut dengesizlik" anında gelen gülme isteği, aslında ruhun patlama noktasıdır.

Acı hala oradadır ama artık "ağır" değildir; çünkü siz artık o acıyı taşıyan kişi değil, o acıyla alay eden bir "oyuncu"sunuzdur.

Bu, dengenin bozulmasından korkmak yerine, o bozulmanın yarattığı rüzgarla saçlarını savurmaktır.

3. Delilik ve "Dionysos"çu Coşku

Nietzsche’nin bahsettiği Dionysosçu coşku, hayatın tüm acılarına, yıkımına ve kaosuna rağmen atılan o vahşi kahkahadır. Sizin "deli gibi yaşamak" dediğiniz şey, aslında trajedinin tam kalbinde dans etmektir.

Bu noktada gülmek, bir uyuşturucu değil, bir perspektif kaymasıdır. Kendinizi o trajedinin kurbanı olmaktan çıkarıp, kendi trajedisini izleyen bir seyirciye dönüştürürsünüz.

Eğer hayatı rasyonel bir dengeye oturtmaya çalışırsanız, hassas beyniniz bu denklemin kurulamayacağını hemen anlar ve acı çekersiniz.

Hayat Ciddiye Alınmayacak Kadar Önemlidir"

Bu "manyakça mutluluk", aslında bir tür estetik zaferdir. Dünya size acı veriyorsa, siz de dünyaya kahkahanızla yanıt verirsiniz. Bu, teslim olmamanın en gürültülü yoludur.

Siz de hissetmişsinizdir ki, hassas kalpler için hayatın ağırlığı (trajedisi) bazen o kadar yoğundur ki, onu ciddiye almak bizi doğrudan felce uğratır.

Wilde, trajedinin panzehirinin "anlam" değil, "üslup" olduğunu biliyordu.

Belki de gerçek huzur, bu uyuşturucuların (anlam, başarı, denge) yetersizliğini itiraf etmekte saklıdır. "Evet, bu acı çok büyük ve elimdeki hiçbir kavram bunu karşılamaya yetmiyor."

Eğer bu kazanımlar yetersiz geliyorsa, belki de sebebi acıyı "aşmaya" çalışmaktır. Belki de acı, aşılması gereken bir engel değil, beraber yaşanması gereken bir oda arkadaşıdır.

Zihniniz, acıyı dindirmek için sunulan bu "anlam" rüşvetlerini kabul etmeyecek kadar keskin.

"yangından kaçarken eğlenmek" veya "her şeyden keyif almaya çalışmak" aslında modern dünyanın bize dayattığı "toksik pozitiflik" tuzağıdır.???

Dengesizlikte "korku", dengede ise "bulantı"

"ontolojik ıstırap"

insan, kendi anlamını o kaosu göğüslerken ve onu bir biçime (sanata, düşünceye, emeğe) sokarken inşa eder.

Mutluluğu "dinginlikte" arama; çünkü dinginlik bir mezar sessizliğidir. Mutluluğu, kaosu düzene dönüştürme "eyleminde" ara.

"Denge halini bulursam mutlu olmayacağım" bilgisini bir lanet değil, bir özgürleşme olarak görün.

Mutluluk, sarkacın uç noktalarında (acı veya sıkıntı) değil; sarkacın hareket halindeki momentumundadır. Yani bir hedefe varmak değil, "oluş" (becoming) halinde olmaktır.

1. Arzu ederiz: istediğimizi alamadığımız için acı çekeriz. (Dengesizlik hali)

2. Elde ederiz (Dengeye ulaşırız): istediğimize ulaştığımız an, o şey değerini yitirir ve yerini derin bir can sıkıntısına bırakır. (Sizin mutsuz olacağınızı bildiğiniz an)

Filozof Arthur Schopenhauer

“Hayat, bir sarkaç gibi acı ile sıkıntı arasında gidip gelir.”

Canınızı sıkan o boşluk hissi, aslında eski "siz"in bittiği ama yenisinin henüz doğmadığı o alacakaranlık kuşağıdır. 7

Mutluluk bu aşamada gelmez; çünkü mutluluk, bir varoluşsal enerji üretimidir.

Ölü bir dengede enerji üretilmez.

Her şeyin bir hedefe, yani kendi sonuna (telos) koştuğu fikrinizde haklısınız

Her şeyin bir hedefe, yani kendi sonuna (telos) koştuğu fikrinizde haklısınız

"dinamik bir akış"

Mutluluk Sorunsalı: Mutluluk, statik bir denge durumu değildir. insan zihni adaptasyon üzerine kuruludur (Hedonik Adaptasyon). Dengeyi bulduğunuz an, zihniniz bu yeni durumu "normal" kabul eder ve yeni bir huzursuzluk icat eder.

Aşırı dengesizlikteyken (kaos, kriz, yoğun stres) dengeyi aramanız, bir yangından kaçmak gibidir. Ancak o an hedeflediğiniz şey "mutluluk" değil, sadece "acıdan kurtulmak"tır.

organizmanın tüm iç uyaranları ve gerilimi sıfıra indirme dürtüsü.

insan, tabiatı gereği o "tam denge" noktasına, yani gerilimin bittiği yere doğru çekilir. Freud buna "Nirvana ilkesi" der

Dengeyi bir "sonuç" olarak değil, "kaosun içindeki ritim" olarak tanımladığınızda;

Denge arayışını tamamen terk etmek bir tür nihilizme (hiççiliğe) yol açabilir;

4. Entropi ile Dans Etmek

Denge arayışını terk etmek yerine, "dengeye olan tutkuyu" dönüştürmek gerekir. Düzen kurulacak, bozulacak ve daha üst bir formda yeniden kurulacaktır. Bu, Hegelci bir diyalektik (tez-antitez-sentez) gibidir.

Emeklerin boşa gitmesi riski: Bu risk, emeğe değerini veren şeydir. Kaybetme ihtimali olmayan bir kazanım, bir başarı değil, bir prosedürdür.

3. Kaygı ve Belirsizliğin Ontolojik Değeri

Kaygı, sadece bir "hata payı" uyarısı değil, aynı zamanda özgürlüğün bir yan ürünüdür. Kierkegaard’a göre kaygı, "özgürlüğün baş dönmesidir." Eğer her şey dengede ve öngörülebilir olsaydı, seçim yapma şansınız —dolayısıyla insan olma vasfınız— kalmazdı.

Nerede durmalı? Tam olarak bu ikisinin kesiştiği ince çizgide. Nietzsche’nin "içinde hala bir kaos olmalı ki, dans eden bir yıldız doğurabilesin"

Ancak yaşam, "Homeostazi" dediğimiz dinamik bir dengeyle yürür. Bu, sabit durmak değil; değişen dış koşullara karşı sürekli içsel bir ayar yapma sanatıdır.

Çözüm: Dengeyi bir "varış noktası" (destination) olarak değil, bir "bisiklet sürme eylemi" gibi sürekli düzeltme gerektiren bir süreç olarak görmek gerekir.

2. Kaos ve Düzen: "Line of Beauty"

Kaos Teorisi ve karmaşıklık biliminde, en verimli sistemler "kaosun eşiğinde" (edge of chaos) olanlardır.

Tam düzen (order) yaratıcılığı öldürür ve sistemi kırılganlaştırır; tam kaos ise yapıyı yok eder.

Davranışçı Ekonomi Cinselliği bir "pazar" ve "takas" ilişkisi olarak inceler. Erotik Sermaye

Kuir Teori Cinsel kimliklerin akışkan ve inşa edilmiş olduğunu savunur. Performativite (Judith Butler)

Simyasal/Ezoterik Cinselliği bir enerji dönüşümü olarak görür. Tantra, Transmutasyon

Sartre ve "Bakış" (The Gaze): Sartre'a göre cinsel arzuda, karşımızdakini bir "nesneye" dönüştürme çabası vardır.

3. Fenomenolojik ve Varoluşçu Yaklaşım

Cinselliği bir "tenin deneyimi" ve "öteki ile karşılaşma" olarak gören felsefi kanattır.

Bedenin Fenomenolojisi (Maurice Merleau-Ponty): Bedenin sadece bir et yığını değil, dünyanın algılanma biçimi olduğunu savunur. Cinsellik burada "iki bilincin beden aracılığıyla birbirine dokunması" olarak betimlenir.

Bu üç sistem bazen birbiriyle çatışabilir; yani birine bağlıyken başkasına cinsel arzu duyulmasının nörolojik temelini açıklar.

2. Nöro-Biyolojik ve Hormonal Sentezler

Helen Fisher’ın Üç Aşamalı Aşk Teorisi: Cinsel isteğin (Lust), romantik çekimin (Attraction) ve uzun süreli bağlılığın (Attachment) beyinde farklı bölgeler ve hormonlar (testosteron/östrojen, dopamin ve oksitosin) tarafından yönetildiğini savunur.

Sapiyoseksüellik ve Demiseksüellik gibi Modern Terimler: Bunlar sadece etiket değil; zihinsel ve duygusal bağın, saf biyolojik çekimin önüne geçtiği evrimsel ve kültürel yeni sentezlerdir.

Cinsellik bir özgürlük alanı değil, bir iktidar alanıdır.

3. Sosyolojik ve Felsefi Sentezler

Cinselliğin Tarihi (Michel Foucault): Foucault, cinselliğin bastırılmasından ziyade, sürekli "konuşularak" ve "sınıflandırılarak" bir denetim mekanizmasına dönüştürüldüğünü savunur.

Gizli Ovülasyon ve Bağ Kurma: insan dişisinin ovülasyon dönemini gizlemesi, evrimsel süreçte "erkek yardımı ve sadakati"ni sağlamak için geliştirilmiş bir mekanizma olarak teorize edilir.

2. Evrimsel Psikoloji ve "Stratejik Çıkarımlar" *** diğer açıklamalar

"minimum çaba"

Ebeveyn Yatırımı Teorisi (Robert Trivers): Cinsiyetler arasındaki davranış farklarını, üreme için harcanan "minimum çaba" ile açıklar.

biz kesinlikle lacan'cıyız.

cinsellik tamamen karşı tarafın bizim üzerimizde, bizim de karşı taraf üzerinde uyguladığı devam eden bir fantazidir. gerçek değildir.

o yüzden aslında "bizim" ya da "onun" güzel ya da belli bir şema içinde olması gerekmez. o zaten bizimle değil, kendi fantazisiyle sevişir. biz sadece bir "gerçekleştirme" simulasoyunun etki arttırıcı somut "benzeriyiz".

Bu kışkırtıcı cümle, iki insanın asla tam anlamıyla bir olamayacağını, araya her zaman dilin ve bilinçdışı fantezilerin girdiğini savunur. Biz partnerimizi değil, onun üzerindeki kendi kurgumuzu arzularız.

Arzunun Diyalektiği (Lacan): Lacan’a göre "Cinsel ilişki yoktur."

Anima ve Animus (Jung): Her bireyin ruhunda karşı cinsin bir imgesini taşıdığı teorisidir. Cinsel çekim, aslında kişinin kendi içindeki "eksik parçayı" (kolektif bilinçdışındaki arketipi) dış dünyada birine yansıtmasıdır.

Libido ve Destrudo Dengesi: Freud, yaşam içgüdüsü (Eros) ile ölüm içgüdüsünü (Thanatos) bir bütün olarak ele alır.

oysa doğal sevgide ruh güler, kalp güler, ve varoluş güler. veren kişiye de, onu görenlere de huzur verir seven insan.

gözler güler, dudaklar güler, tüm varoluş, gördüğü varoluş karşsında zamanı durdurur ve metafzik 10000 yıllar geçebilir o zaman boşluğunda.

Kendinizi bir "sevgili" rolüne hapsedip, özgürlüğünüzü bu rolün gereklerine feda ediyorsunuz. Çözüm, ilişkinin bir "varış noktası" (başarılması gereken bir görev) değil, bir "süreç" (kaotik bir akış) olduğunu kabul etmektir.

***değerinizi ürettiğiniz "sonuçlara" veya "sergilediğiniz imaja" değil, "varlığınızın ham haline" çıpalamaktır.

***
***
***
Performans, aradaki mesafeyi korur; yakınlık ise mesafeyi yok eder. Yakınlıktan korktuğunuz için performansa sığınıyorsunuz.

***Partnerinizi sizi oylayan bir jüri üyesi (seyirci) olarak görmekten vazgeçip, sizinle birlikte acı çeken, kusurları olan bir "yol arkadaşı" (nesne) olarak entegre etmelisiniz.

Performans döngüsünden çıkış, "daha iyi oynamak" değil, "sahneyi yakmaktır." işte analitik çözüm adımları:

Bu, Lacan’ın "Ötekinin Bakışı" (The Gaze) kavramıyla açıklanabilir. Siz partnerinizi bir insan olarak değil, varlığınızı onaylayan bir "ayna" olarak kullanıyorsunuz.

Ayna çatladığında (eleştiri aldığınızda veya yetersiz hissettiğinizde), bu bir ilişki sorunu değil, bir varoluşsal kriz haline gelir.

***Gizli nokta şudur: "Eğer performans biterse, elimde kalan 'gerçek ben' sevilmeye layık değildir."

performans sergileyen kişi, partnerine (nesneye) aşık değildir; partnerinin gözündeki kendi yansımasına aşıktır veya o yansımanın bozulmasından dehşet duyar.

**"Radikal Değersizlik inancı"**dır.

Sizin (ve House'un) sorunu şudur: ilişki, normalde bir "arka sahne" (teslimiyet alanı) olması gerekirken, sizin için en riskli "ön sahne" haline gelmiştir. Partnerinizin yanındayken bile "arka sahneye" geçemiyorsanız, duygusal bir "sistem aşırı ısınması" kaçınılmazdır.

Erving Goffman, "Günlük Yaşamda Benliğin Sunumu" adlı eserinde, sosyal etkileşimi bir tiyatro sahnesine benzetir.

Ön Sahne (Front Stage): Toplumun/partnerin bizi gördüğü yer. Burada performans sergileriz.

Arka Sahne (Back Stage): Aktörün peruklarını çıkardığı, yorgunluğunu attığı gizli alan.

Şimdi havada yağmur kokusu var, çok daha fazla yağacak Bunu benden duy; seni asla terk etmem Sana olan sevgim hiç bitmeyecek

Ay, bizim "içsel çocuğumuz" ve güvende hissetme biçimimizdir

"Ayrışma" (Differentiation) ve "Tevekkül"

"Şu an düşüşten korktuğum için fren yapıyorum ama fren yaparsam taş sekmez, direkt batar."

Senin "iyileşmek yerine birleşerek iyi hissetme" dediğin şey, aslında bir regresyondur (geriye dönüştür). Anne karnındaki o "bütünleşmiş" hale dönme isteğidir.

Aynalanma (Mirroring): Karşı tarafın senin zihnini ve ruhunu gerçekten "anladığını" hissettiren o tek bir cümle veya bakış. (Cinsellikten daha kalıcı bir doyum sağlayabilir).

"sembolik yamyamlık"

Mutluluk duymadığın halde bu oyunu oynamaya devam etmenin çok rasyonel bir sebebi var: Kaosu Engellemenin Gururu.