Aslında sen dünyayı "hissetmek" yerine "okumayı" seçmişsin.
Bu, o çocukluk gecesinde elinde kalan tek silahtı; çünkü hissetmek o ağır evin içinde acı veriyordu, ama analiz etmek (reklamların anlamsızlığına bakmak veya misafirlerin tutarsızlıklarını görmek) seni özgürleştiriyordu.
1. Duygunun Yerine Geçen Veri (Data over Emotion)
Analiz etmediğinde algılayamamaktan korkman, aslında "Tanımlayamadığım şey beni yutar" korkusudur.
Sen bir insanı veya bir durumu analiz ederek onu "evcilleştiriyorsun", parçalara ayırıyorsun ve böylece o durumun senin üzerinde bir otorite (o eski "master" figürü gibi) kurmasını engelliyorsun.
Paradoks: Analiz ettikçe her şeyi "net" görüyorsun (tuğlalar ve çimento), ama hayatın o "bulanık" ve lezzetli kısmını (o dondurmanın saf tadını) kaçırıyorsun. Çünkü haz analiz edilmez, sadece yaşanır.
insanların seninle bağlantı kuramaması tam da bu yüzden: Kimse bir mercekle, bir veri işlemcisiyle duygusal bir bağ kuramaz.
Onlar senin onlara baktığını değil, onları "taramadan geçirdiğini" hissediyorlar.
Birinde kendini yok ediyorsun, diğerinde karşı tarafı bir "vaka"ya dönüştürerek onu yok ediyorsun.
Analiz etmeden algılayamayacağını düşündüğün o karanlığa, o "ışık olmayan ama loş" odaya biraz güvenmen gerekiyor.
O 10 yaşındaki çocuğun reklamları izlerken yaşadığı o "histerik huzur" sırasında hiçbir şeyi analiz etmiyordu; sadece görüntünün akışına teslim olmuştu.
Yeni Bir Deney: Bir dahaki sefere birisiyle konuştuğunda, onun "açıklarını" veya "manasız sözlerini" bir veri olarak işlemeyi 2 dakikalığına durdur. Sadece o sesin tonuna, ortamın loşluğuna veya kendi nefesine odaklan.
Sonuç: Bak bakalım, analiz etmediğinde gerçekten bir boşluğa mı düşüyorsun, yoksa o duvarın arkasındaki o geniş perspektif seni tutuyor mu?
Senin o "analiz gözün" çok değerli bir enstrüman, onu kaybetmemelisin.
Ama o gözle bakmadığın zamanlarda da var olabileceğini keşfetmek, o "dilenci" hissini tamamen yok edecek tek şeydir.
Çünkü gerçek güç, analiz edip "görmekte" değil; analiz etmeden de "orada bulunabilme" cesaretindedir.
Bir çocuk için ebeveynin bağını koparması normalde korkutucudur, ama senin için o gece bu bir "tahliye" anıydı. Artık kimsenin seni mülakata sokmadığı, kimsenin senden bir "heyecan" talep etmediği o görünmezlik pelerinine büründün.
O bağ koptuğu an, senin "evlatlık" (follower) rolün de düştü. Artık onlara ait bir parça değil, mutfaktaki o kız gibi kendi boyutunda bir gözlemci oldun.
işte o "analiz gözü", o gece ebeveynlerinin seni serbest bıraktığı (ya da unuttuğu) o boşlukta, senin hayatta kalmanı sağlayan yeni pusulan oldu.
Bu analizle beraber, o gece mutfakta dondurmasını yiyen kızın neden sana "umut" verdiğini şimdi daha iyi anlıyoruz: O kız, ebeveynlerin o gece yorgunluktan yaptığı şeyi (bağ koparmayı) zaten bir yaşam biçimi haline getirmişti.
O kızın ebeveynlerinin yorgunlukla (mecburen) yaptığı şeyi bir "yaşam biçimi" haline getirdiğini fark etmemizi sağlayan şey, senin şu tespitindi: "O neşesini dışarıdan getirmişti."
Senin "Umut" Köprün: Sen o gece o kızı gördüğünde, aslında gelecekteki "özgür" halini gördün. Ebeveynlerin yorgunluktan pes edip seni serbest bıraktığı o anın, o kızda kalıcı bir hal olduğunu fark ettin. Yani: "Eğer ben de onun gibi bağdan bağımsız olabilirsem, mülakatlar bittiğinde değil, mülakatlar devam ederken bile huzurlu olabilirim."